Στους βασικούς τομείς της οικονομίας, το κράτος θα πρέπει να έχει λόγο!

Εκτυπώστε την ανάρτηση!

Ίσως δεν έχει γίνει αντιληπτό από ορισμένους το μέγεθος του ξεπουλήματος που θα επιχειρηθεί να γίνει μέσα στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, στα πλαίσια μιας σειράς μεταρρυθμίσεων που είναι μεν αναγκαίες αλλά που επιβάλλονται σε τέτοιο βαθμό και με τέτοιες ταχύτητες από μια σειρά Μνημονίων και συμφωνιών των οποίων ακόμη και η νομιμότητα αμφισβητήθηκε χθες μέσα στο Κοινοβούλιο από τους αρχηγούς των  αντιπολιτευόμενων κόμματων. 

Καμιά φορά, η προσωπική πικρία είναι τόσο μεγάλη που δεν αφήνει την απλή λογική να υπερισχύσει και έτσι φτάνουμε σε δυσάρεστα αποτελέσματα, τα οποία όμως γίνονται αντιληπτά με την πάροδο του χρόνου (αν ο Θεός δώσει και ζήσουμε τόσο ώστε να τα αντιληφθούμε, αλλιώς τα αντιλαμβάνονται οι απόγονοί μας).

Η αναγκαιότητα ύπαρξης διαφόρων επιχειρήσεων κάτω από την «κρατική ομπρέλα» είναι αυταπόδεικτη. Τουλάχιστον στους βασικούς τομείς της οικονομίας, το κράτος θα πρέπει να έχει λόγο. Λόγο στη λεγόμενη «αγορά». Λόγο παρεμβατικό και πρωταγωνιστικό. Μόνο οι πραγματικά βολεμένοι, όσοι δεν αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα και όσοι αναμένουν κέρδη από την ιδιωτικοποίηση των πάντων με κάθε τρόπο και χωρίς αιδώ, αυτοί είναι οι αντίθετοι με μια τέτοια άποψη, ο καθένας για τους λόγους του. Και προσπαθούν να εμφανίζουν την άποψη τους ως την κραταιά, ως την πλειοψηφούσα άποψη μεταξύ των Ελλήνων.

Όμως η όρεξη των ιδιωτών (δηλαδή των μεγάλων διεθνών επιχειρήσεων και των εν Ελλάδι εμπορικών συνεργατών τους) έχει ανοίξει για τα καλά και αυτό θα έχει τον αντίκτυπό του στο πορτοφόλι όλων. Ακόμη και αυτών που σήμερα – λόγω συμφέροντος ή λόγω άγνοιας – ισχυρίζονται πως το Κράτος θα πρέπει να πετάξει από πάνω του οποιαδήποτε επιχείρηση του ανήκει και είναι (σήμερα, γιατί στο παρελθόν ίσως και να μην ήταν) ζημιογόνα.

Δεν τις έφαγαν τα συνδικαλιστικά τις επιχειρήσεις του Δημοσίου τομέα. Η ενδοτικότητα και το χάϊδεμα των συνδικαλιστών με σκοπό τις ψήφους και την έμμεση αντιπολίτευση (δια της δραστηριότητας της επιχείρησης, βλέπε ΔΕΗ), αυτά τις έφαγαν! 

Ίσως έχουμε αντιληφθεί με λάθος τρόπο τον συνδικαλισμό στη χώρα μας. Γιατί αν μια επιχείρηση κλείσει ή ιδιωτικοποιηθεί, δεν θα μείνουν άνεργοι μόνο οι εργαζόμενοι που είναι ενταγμένοι στο χώρο του ΠΑΜΕ, της ΔΑΚΕ ή της ΠΑΣΚΕ. Όλοι μαζί θα μείνουν άνεργοι και όλοι μαζί θα πληρώνουν τα φύκια για μεταξωτές κορδέλες!

Φυσικά όλα αυτά και πολλά άλλα, οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση. 

Ο δρόμος είναι γνωστός πλέον: δημιουργία της επιχείρησης, επενδύσεις σε αυτή και ανάπτυξη της με κρατικά χρήματα, κακοδιαχείριση, απαξίωση και τέλος πώληση σε εξευτελιστικές τιμές, κατά πολύ μικρότερες της πραγματικής αξίας (πώλησης που λόγω της απαξίωσης γίνεται με τις ...ευλογίες των φορολογουμένων).

Είναι λογικό το σκεπτικό ότι δεν μπορούν όλες οι επιχειρήσεις να ανήκουν στο κράτος. Δεν είμαστε στη Σοβιετική Ένωση, ούτε και θέλουμε να τη μιμηθούμε - άλλωστε τα είδαμε τα αποτελέσματα που μια διαχείριση τέτοιου τύπου είχε (από την ποιότητα μέχρι τον εφοδιασμό της αγοράς). Οι πραγματικά προβληματικές θα πρέπει να πωληθούν ή να κλείσουν αν δεν τις αγοράζει ουδείς. 

Οι άλλες όμως;; Αυτές που έγιναν με το στανιό προβληματικές (π.χ. με τη μέθοδο των αθρόων προσλήψεων ή με την κακοδιαχείριση από αποτυχημένους πολιτευτές); Αυτές που είναι πραγματικά κερδοφόρες (βλέπε π.χ. ΟΠΑΠ) και η αξία τους αλλά και τα προσδοκώμενα κέρδη είναι πολύ μεγαλύτερα από την τιμή στην οποία ακούγεται πως θα πουληθούν;

Αυτές γιατί να πουληθούν;

Η παρεμβατικότητα του Κράτους δεν πρέπει να εξαντλείται σε νόμους ή στην ανασύσταση υπηρεσιών που έχουν ελεγκτικό ρόλο. Η παρεμβατικότητα πρέπει να είναι παρούσα ανά πάσα στιγμή, δια της παρουσίας της ίδιας της επιχείρησης και των προϊόντων/υπηρεσιών της που θα προσφέρονται στον πολίτη σε τιμές που θα είναι μεν λογικές αλλά και θα διασφαλίζουν τη βιωσιμότητα της ίδιας της κρατικής επιχείρησης.

Η ενέργεια, οι μεταφορές, η παιδεία, οι τηλεπικοινωνίες, η ύδρευση, είναι μερικοί μόνο από τους τομείς της σύγχρονης οικονομικής δραστηριότητας στους οποίους το Κράτος οφείλει να έχει ρόλο, και μάλιστα πρωταγωνιστικό.

Αλλιώς οι πολίτες θα είναι στο έλεος των golden boys της …αγοράς, έρμαια των βουλών όλων αυτών που έχουν αποκλειστικά και μόνο ως λογική τους το κέρδος.

Είναι ρεαλιστικά όλα τα παραπάνω; Είναι εφικτό να γίνει κάτι τέτοιο;

Είναι! 

Είναι, γιατί αν γίνει ορθολογική διαχείριση με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια (και αν οι εταιρίες διοικηθούν με τρόπο που να μην τις καθιστά παραμάγαζα κομμάτων, κυβερνήσεων, τοπικών παραγόντων αλλά και συνδικαλιστών που νομίζουν ότι βρίσκονται στην οικογενειακή τους επιχείρηση), τότε οποιαδήποτε δημόσια επιχείρηση θα είναι ικανή όχι μόνο να σταθεί στην αγορά αλλά και να παρουσιάσει κέρδη και να αποτελέσει τον ρυθμιστή στους τομείς της αγοράς στους οποίους δραστηριοποιείται.

Η διαχείριση τέτοιου τύπου θα έχει ένα ακόμη αποτέλεσμα: την παραμονή στην κατοχή του Ελληνικού λαού περιουσιακών στοιχείων των οποίων η πραγματική αλλά και η εμπορική τους αξία θα είναι τεράστια.

Αλλά και ένα δεύτερο και σημαντικότερο: την αύξηση της διαπραγματευτικής ισχύος του ιδιοκτήτη, δηλαδή του Κράτους.


Και το ερώτημα που θα πρέπει να τεθεί είναι το εξής: έχει το σημερινό πολιτικό προσωπικό της χώρας (είτε στη συμπολίτευση είτε στην αντιπολίτευση) το σθένος να διατηρήσει και να διοικήσει με τέτοια κριτήρια και τρόπο τις κρατικές επιχειρήσεις;; Δύναται να έρθει σε ρήξη με θεσμούς και συντεχνίες που στην ουσία είναι ανασχετικοί παράγοντες στην προσπάθεια να επέλθει η ανάπτυξη;Ή μήπως όχι;
Χωρίς να σπάσεις αυγά δεν κάνεις ομελέτα, λένε οι αγγλοσάξωνες.

Τρία παραδείγματα για το τέλος:  η πάλαι ποτέ ΚΥΔΕΠ (όταν λειτουργούσε ορθολογικά), η προ των διασπάσεων ΔΕΗ (μονοπωλιακή και κυρίως ΜΙΑ επιχείρηση μέχρι πριν λίγο καιρό, που μετά τη διάσπασή της σε 500 κομμάτια – εταιρίες έφτασε να ψάχνει δανεικά) και η Cosmote. Οι παλαιότεροι χρήστες κινητής θα θυμούνται την πτώση των τιμών στους λογαριασμούς, όταν εμφανίστηκε η τελευταία εταιρία. Μέχρι τότε το ξύρισμα στους λογαριασμούς ήταν κόντρα, από τις δυο ιδιωτικές του χώρου που είχαν εμφανιστεί στις αρχές της δεκαετίας του '90...